Wołyń 1943
Menu
  • Katalog on line
  • Relacje świadków
  • Symbol Pamięci
  • Miejsca kaźni
  • Portal Edukacyjny IPN
  • O wystawie
  • Aktualności
  • |EN|
  • |UA|
  • Siostry_Stencel.jpg

    Na zdjęciu z 1938 r. cztery córki inż. Adama Stencla, nadleśniczego w dobrach Liceum Krzemienieckiego. Trzy z sióstr, wraz z ojcem i mężami dwu z nich, zostały zamordowane przez nacjonalistów ukraińskich nocą z 6 na 7 marca 1943 r. we wsi Żuków, pow. rówieński w woj. wołyńskim. W tym czasie, obok napadów na całe polskie osiedla, na Wołyniu dokonywano napadów na wytypowane osoby i rodziny, przeważnie mające istotną pozycję w lokalnej społeczności.

  • Katerynowka_pogrzeb.jpg

    Uroczystości pogrzebowe ofiar napadu UPA z 7 na 8 maja 1943 r. na kolonię Katerynówka pow. łucki w woj. wołyńskim. Podczas napadu zamordowano 29 Polaków i 8 osób z rodzin polsko- -ukraińskich. Przez pierwsze trzy miesiące 1943 r. zbrodnicze tępienie Polaków przez OUN-UPA z największą intensywnością występowało na terenie północno-wschodniego Wołynia w powiatach kostopolskim i sarneńskim. Wiosną rzezie dotknęły kolejne powiaty: krzemieniecki, łucki, dubieński, zdołbunowski. Do końca pierwszego półrocza masowych mordów dokonano w 7 z 11 powiatów.

Wszędzie niebezpiecznie

Wszędzie
niebezpiecznie

Wybiegliśmy z całą rodziną do rowu melioracyjnego, który prowadził do zagajnika. […] Za nami wpadli również bandyci. Strzelali i rzucali granaty. Zginęła moja siostra, a mój starszy dwuipółletni syn, którego niosła, płakał, że boli go rączka. Rozejrzałam się za nim i w kierunku wsi. W tym momencie kula przeszyła mi głowę. Straciłam wzrok. Słyszałam jednak wołające o pomoc dziecko. Położyłam więc młodszego siedmiomiesięcznego syna między pomordowanymi, a sama poszłam i zabrałam z rąk nieżyjącej siostry Zosi starszego, który jak się okazało, był dwukrotnie ranny w rączkę.

Ewelina Hajdamowicz, była mieszkanka
kolonii Lipniki, pow. kostopolski
w woj. wołyńskim.

Czytaj całą relację

 

Dwunastoletni chłopiec Ukrainiec wygadał się, że dzisiaj Marianówka będzie spalona. […] Każdy co mógł zabrać z domu ładował na wóz […] i uciekał jak najdalej w pole. […] Mama wzięła na ręce mojego młodszego brata (1,5 roku), a ojciec mnie (3 lata) i tak uciekali. […] Ojciec zobaczył, że na wozie nie ma nic do jedzenia, musiał wracać do wsi, niosąc mnie na ręku. […] Niestety nie zdążył, bo już banderowcy akurat wkraczali do wsi, jeden z nich złapał mnie za nogi i uderzył głową o drzewo i wrzucił do studni (oczywiście wyrwał mnie ojcu z rąk). […] Ojciec mój padł na ziemię […] Doczołgał się w pole, odnalazł rodzinę, mnie uznał za utopioną w studni. […] Ja natomiast w nieznanych okolicznościach zostałam uratowana, po jakimś czasie znalazłam się
w sierocińcu w Łucku.

Relacja Alfredy Pałki z Szadurskich, byłej mieszkanki kolonii Marianówka, pow. łucki w woj. wołyńskim.

Czytaj całą relację

 

© 2023 Wołyń 1943 Wołają z grobów których nie ma