W nielicznych ośrodkach samoobrony zdolnych do odpierania ataków UPA chroniły się niedobitki z napadów oraz zagrożone polskie rodziny z okolicy. Na fotografii uchodźcy w bazie samoobrony Przebraże, pow. łucki w woj. wołyńskim, żyjący w szałasach, ziemiankach i barakach. Największym problemem było zdobycie żywności po przymusowym opuszczeniu gospodarstw.

Mieszkańcy futoru Budki w powiecie krzemienieckim, którzy uciekli przed napadami UPA do Krzemieńca. Na koźle Franuś Przewłocki, który po odwiezieniu sąsiadów został zamordowany przez ukraińskich bojówkarzy. Szukanie schronienia w mieście było powszechne – stacjonowały tam załogi niemieckie, których obecność powstrzymywała UPA od napadów. Z miast uchodźcy wędrowali dalej na zachód i południe, część jednak Niemcy wywieźli na roboty do Rzeszy.

Fotografia oddziału samoobrony w kolonii Przebraże. Działała tam największa i najsilniejsza samoobrona, która zapewniła bezpieczeństwo kilku tysiącom uchodźców przez 10 miesięcy. Tylko kilkanaście samoobron zdołało się utrzymać i dotrwać do zajęcia Wołynia przez wojska sowieckie w 1944 r.

Mapa uchodźstwa wołyńskiego i małopolskiego przed UPA. W 1943 r. ocaleni z rzezi na Wołyniu uciekali do Małopolski Wschodniej i na Lubelszczyznę. W 1944 r., gdy rzezie objęły Małopolskę Wschodnią, również stamtąd Polacy przemieszczali się jak najdalej na zachód.